τα όρια του burnout 8 στους 10 εργαζόμενους στην Ελλάδα
Σε ένα τοπίο συνεχών μεταρρυθμίσεων, αυξανόμενων απαιτήσεων και κοινωνικής αβεβαιότητας, η εργασία στην Ελλάδα χάνει ολοένα και περισσότερο τον χαρακτήρα της δημιουργικής απασχόλησης και μετατρέπεται σε πεδίο σωματικής και ψυχικής φθοράς.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της τελευταίας έρευνας του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, οκτώ στους δέκα εργαζόμενους βιώνουν καθημερινό έντονο στρες, σοβαρή πίεση και ανεπαρκή στήριξη για την επαγγελματική τους εξέλιξη.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται σε επιμέρους κλάδους ή ηλικιακές ομάδες. Είναι δομικό. Αφορά την ίδια την ποιότητα της εργασίας, η οποία —όπως διαπιστώνει η ΓΣΕΕ— βρίσκεται πλέον υπό καθεστώς «διαρκούς υποβάθμισης».
Η αδιάκοπη ένταση δεν μένει στο γραφείο: μεταφέρεται στο σπίτι, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή. Σαπίζει σχέσεις, καταστρέφει την ψυχική υγεία, και τελικά πλήττει την ίδια την παραγωγικότητα που υποτίθεται πως υπηρετεί. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: το 87% των εργαζομένων δηλώνει πως εργάζεται κάτω από υψηλό άγχος, συχνά χωρίς περιθώριο ανάσας.
Ειδικά σε μεγάλες επιχειρήσεις, το 84% των εργαζομένων αναφέρει ότι υποχρεούται να τηρεί αυστηρά χρονοδιαγράμματα και πολλαπλές προθεσμίες, οι οποίες σπανίως είναι ρεαλιστικές.
Η πίεση αυτή, φυσικά, δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα επαγγέλματα. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, στην υγεία, στον τεχνικό κλάδο, στα ΜΜΕ, στη μεταποίηση και στη φιλοξενία βιώνουν τη μεγαλύτερη ένταση, λόγω συνθηκών που συνδυάζουν υψηλή ευθύνη, χαμηλό έλεγχο και μικρή αναγνώριση.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα αφορά το μορφωτικό επίπεδο. Αν και κανείς θα ανέμενε ότι η ανώτερη εκπαίδευση προσφέρει μεγαλύτερη εργασιακή ασφάλεια ή αυτονομία, η έρευνα δείχνει το αντίθετο. Οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων βιώνουν αυξημένο στρες: το 23% δηλώνει ότι εργάζεται υπό πίεση διαρκώς, ενώ άλλο ένα 32% βιώνει αυτή την πίεση τις περισσότερες φορές.
Πρόκειται για επαγγελματίες που βρίσκονται αντιμέτωποι με ασφυκτικές προσδοκίες και —συχνά— με την πλήρη έλλειψη θεσμικής στήριξης. Το τίμημα της πίεσης δεν περιορίζεται στον χώρο εργασίας.
Η ψυχολογική επιβάρυνση απορρυθμίζει την οικογενειακή ζωή, ιδιαίτερα για τις ηλικιακές ομάδες 35-54 ετών (57%) και 55+ (52%), δηλαδή για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε φάση εντατικής φροντίδας παιδιών ή ηλικιωμένων γονιών. Στους νεότερους (17-34 ετών), το ποσοστό μειώνεται στο 41%, αλλά και πάλι παραμένει υψηλό για μια ηλικία που υποτίθεται πως «αντέχει».
Το εργασιακό στρες, όπως προκύπτει, δεν κάνει διακρίσεις — απλώς βρίσκει διαφορετικούς τρόπους να διαβρώνει τις ζωές των ανθρώπων.Απέναντι σε αυτή την ολοένα και πιο εφιαλτική κατάσταση, η ΓΣΕΕ προτείνει έναν ριζικό επανασχεδιασμό της εργασιακής κουλτούρας.
Προτείνει: Ρεαλιστικές προθεσμίες και μείωση των παράλογων απαιτήσεων Ενίσχυση της εργασιακής αυτονομίας, ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν λόγο στον σχεδιασμό του έργου τους Αυστηρή τήρηση διαλειμμάτων και περιόδων ανάπαυσης Υποστήριξη επαγγελματικής ανάπτυξης με ισότιμη πρόσβαση σε ευκαιρίες εξέλιξης Ωστόσο, οι συστάσεις αυτές μοιάζουν περισσότερο με πυροσβεστικές παρεμβάσεις σε ένα σύστημα που δομικά ενισχύει την εντατικοποίηση της εργασίας, ιδίως μετά την πανδημία, όπου η τηλεργασία και η ευελιξία μετατράπηκαν σε νέες μορφές ελέγχου και εξάντλησης.
Η έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ φωτίζει κάτι που πολλοί ζουν αλλά λίγοι τολμούν να κατονομάσουν: στην Ελλάδα του 2025, η εργασία δεν ενδυναμώνει τον άνθρωπο– τον εξαντλεί, τον καταρρακώνει, τον αποξενώνει.
Και όταν η εργασία γίνεται εχθρική προς τη ζωή, τότε χάνεται το ίδιο το νόημα Αν δεν αλλάξει σύντομα η κατεύθυνση, δεν θα μιλάμε απλώς για κούραση, αλλά για κοινωνική βλάβη διαρκείας.
https://www.alphafreepress.gr/ Ημερομηνία δημοσίευσης: 26/07/2025 08:40 Παρόμοια κατάταξη στατιστικών (Ελλάδα): 10992 σύνδεσμος της παραγωγικότητας.